Ο Κώστας έγραψε στην μνήμη του καθηγητή του Παναγιώτη Κοντού
Εις Μήμην Παναγιώτη Κοντού
14/05/2024
Τον Παναγιώτη Κοντό τον γνώρισα το 1999, σε ένα από τα μαθήματα του πρώτου έτους των σπουδών μου στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θυμάμαι ακόμη την αγωνία μου μήπως καθυστερήσει το τρόλεϊ στην Αχαρνών και αργήσω στην παράδοση. Θυμάμαι όμως επίσης, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, να αντικρίζω έναν άνθρωπο ευγενέστατο και γλυκύτατο, χαμογελαστό, προσηνή και δεκτικό σε όλους τους φοιτητές του, ακόμη και στους λίγο αργοπορημένους.
Το μάθημα της Γλωσσολογίας, δεν ήταν από τα ευκολότερα του προγράμματος σπουδών, τουλάχιστον για εμένα. Εξάλλου, δυσκολεύτηκα να κατανοήσω άμεσα την χρησιμότητά του, δικαιολογημένα ίσως εν μέρει, ως ένας πρωτοετής φοιτητής που μόλις είχε αφήσει πίσω του τα σχολεία και τα φροντιστήρια και ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με την τόσο διαφορετική αντίληψη που διαπνέει την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Σύντομα όμως, ο Καθηγητής που έμοιαζε στο παρουσιαστικό και στις γνώσεις με έναν «Αϊνστάιν της Γλωσσολογίας», θα έκανε τόσο εμένα, όσο και τους συμφοιτητές μου, να κατανοήσουμε τη βαθιά σημασία της Γλώσσας στην επικοινωνιακή διαδικασία αλλά και στον δημοσιογραφικό λόγο.
Ο Παναγιώτης Κοντός, αν και τυπικά δεν υπήρξε μέλος του διδακτικού προσωπικού του δικού μας τμήματος, για εμάς τους φοιτητές του αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπημένους μας Καθηγητές.
Η απίστευτη εκείνη μειλιχιότητα που τον διακατείχε, τον καθιστούσε ως ένα από τα πλέον προσιτά σε εμάς άτομα εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας. Πώς επομένως, κατ’ επέκταση, να μην γίνει και η επιστήμη του, η Γλωσσολογία, αντίστοιχα «συμπαθής» σε εμάς; Ποιανού φοιτητή το πρόσωπο δεν έλαμψε όταν πρωτοαντιλήφθηκε την άμεση σχέση της Γλώσσας με την Φιλοσοφία, την ανθρώπινη ύπαρξη, τον ίδιο τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε;
Η περίφημη φράση του Λούντβιχ Βιτγκενστάϊν «Τα όρια του κόσμου μου, είναι τα όρια της γλώσσας μου. Τα όρια της γλώσσας μου, είναι τα όρια του κόσμου μου», στα χείλη του Παναγιώτη Κοντού αποκτούσε μια ακόμη σημασία, αφού πολλές φορές με αυτή ολοκλήρωνε τις διαλέξεις του, θέλοντας να συμπυκνώσει μέσα σε δυο γραμμές ολόκληρο το νόημα μιας παράδοσης.
Γιατί ο Παναγιώτης Κοντός, πέραν όλων των άλλων ιδιοτήτων του, ήταν ένας δάσκαλος του εκδημοκρατισμού της γνώσης που ποτέ δεν υπέπεσε στο σφάλμα της εκλαΐκευσης προκειμένου να καταστήσει δύσκολα γνωσιακά αντικείμενα κτήμα των φοιτητών του.
Μπορεί το μάθημα εκείνο να κράτησε μονάχα ένα εξάμηνο, η επαφή μας όμως μαζί του θα συνέχιζε και τα επόμενα χρόνια, αφού ήταν πάντα παρών στα πράγματα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, θα αποκαλύπτονταν σταδιακά σε εμάς και η πλουσιότατη συνδικαλιστική δράση και προσφορά του στο Πανεπιστήμιο, ενώ ο γιος του, ο Γιάννης, συμφοιτητής μου και λίγα έτη πιο μεγάλος από εμένα, θα αποτελούσε έναν από τους φίλους μου εκείνη την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, φίλος μάλιστα με τον οποίο θα μοιραζόμασταν κοινές αγωνίες του φοιτητικού κινήματος.
Φεύγοντας από το Πανεπιστήμιο και την Αθήνα, θα είχα την χαρά να συναντήσω μερικές φορές ακόμη τον Παναγιώτη Κοντό σε διάφορες πολιτιστικές και επιστημονικές εκδηλώσεις στο Αγρίνιο. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν με θυμόταν, πώς θα μπορούσε άλλωστε, αλλά με την ευγένεια που τον διέκρινε, πρόβαλε την εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος χαίρεται ειλικρινά που συνομιλούσε με έναν παλιό του φοιτητή και περίπου συντοπίτη του, αφού πάντα μου υπενθύμιζε την καταγωγή του από την Γουριά Αιτωλικού όπως και το γνήσιο ενδιαφέρον του για τον τόπο και την Αιτωλοακαρνανία.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια είχα χάσει την επαφή μαζί του, έως ότου έμαθα από το διαδίκτυο για τον ξαφνικό θάνατό του, προ ολίγων μηνών. Ενθυμούμενος όμως την τόσο ιδιαίτερη διδασκαλία του αλλά και όλα όσα έμαθα εκ των υστέρων για εκείνον και την πολυσχιδή του δράση, θεωρώ πως τόσο η ακαδημαϊκή κοινότητα και το δημόσιο Πανεπιστήμιο όσο και η Αιτωλοακαρνανία ολόκληρη, οφείλουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον ξεχωριστό αυτό δάσκαλο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, αγαπητέ Καθηγητή.
Κώστας Καρακώστας
Δημοσιογράφος
