Εις μνήμη του Μιχάλη Τέλιου, ενός από τους τελευταίους αφανείς ήρωες της Αντίστασης

 

Εις μνήμη του Μιχάλη Τέλιου, ενός από τους τελευταίους αφανείς ήρωες της Αντίστασης

Γράφει ο Απόστολος Κων. Καρακώστας

Γνώρισα τον Μιχάλη Τέλιο το 1979, πριν 42 χρόνια. Η χώρα μας ζούσε ειρηνικά και τα δραματικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και καταστάσεων που ακολούθησαν είχαν πλέον απαλυνθεί από τον χρόνο.

Οι γεννημένοι μετά τον πόλεμο δεν είχαν καμμιά σχέση με παλιές ξεχασμένες ιστορίες. Δεν έχαναν τον χρόνο τους να ασχοληθούν μαζί τους. Τις Ιστορίες όμως αυτές οι παλιότεροι τις είχαν ζήσει έντονα,  είχαν χαραχθεί για πάντα στην ψυχή τους, και καθοδηγούσαν τα βήματα της μετέπειτα ζωής τους.

Και τα βήματα αυτά ήταν γεμάτα αξιοπρέπεια, κατανόηση, καταδεχτικότητα, καλοσύνη, αγωνιστικότητα και πάνω απ’ όλα τιμιότητα.

Όταν γνώρισα τον Μιχάλη έμεινα έκπληκτος με τον χαρακτήρα του που ξεχώριζε, με την ειλικρίνειά του στις σχέσεις του με τους συμπολίτες μας. Κάθε συζήτηση μαζί του ξεχείλιζε από γνώση για τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που δέσποζαν στις συζητήσεις την δεκαετία του ογδόντα και ενενήντα. Απορώντας για τις πολύπλευρες γνώσεις του και την ηρεμία και κατανόηση που αντιμετώπιζε τους συνομιλητές του, ρώτησα για τον Μιχάλη τον γείτονά του και θείο μου Κώστα Σαλταούρα, εκεί στην οδό Μεγάλης Χώρας.  

Και εκείνος με την έμφυτη σοφία του που για αυτήν εκλέχθηκε Εθνοσύμβουλος Βάλτου, στην Κυβέρνηση του Βουνού στις Κορυσχάδες το Μάη του 44, μου εξήγησε για το αγωνιστικό παρελθόν του Μιχάλη Τέλιου. Μου είπε ότι ο Μιχάλης όπως και χιλιάδες άλλοι πατριώτες διαπνέονταν από τα  πιο αγνά αισθήματα για την Χώρα του και την Δημοκρατία και αγωνίστηκε για αυτά κόντρα στους ξένους κατακτητές αλλά και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Μου μίλησε για την δράση του, την αγωνιστικότητά για την Ελευθερία της χώρα μας και για τα σκληρά χρόνια της εξορίας στην Μακρόνησο που ζήσανε.

Κάθε συζήτηση που έκανα με αυτούς τους δυο ανθρώπους ήταν ιστορική αναδρομή στα συνταρακτικά γεγονότα που διαμόρφωσαν την νεότερη ιστορία μας. Για τους αφανείς αγωνιστές ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή των επόμενων γενεών δεν σταμάτησε ποτέ. Ο Μιχάλης πάντα συμμετείχε στην πρώτη γραμμή των πορειών για δικαιοσύνη και εργατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Πολλές φορές όταν γύριζε από τις εκδηλώσεις στον Γοργοπόταμο μου μίλαγε με ενθουσιασμό για τους αγώνες του παρελθόντος, όταν ήταν νέος γεμάτος ενθουσιασμό και προσπαθούσε να κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Μιχάλη αγνέ αγωνιστή αιωνία σου η μνήμη, πάντα θα σε θυμούμαστε για το ήθος σου και την μεγάλη καλοσυνάτη σου καρδιά.

Απόστολος Κων. Καρακώστας