Εισαγωγή στην ιστορία της Γέφυρας Βέργας

Η μονότοξη πετρόκτιστη γέφυρα της Βέργας στον Ίναχο ποταμό, βρίσκεται στον Ορεινό Βάλτο, Δήμου Αμφιλοχίας. Πιο πάνω 200 μέτρα από την συμβολή του Βουλτσορέματος που έρχεται από την Πετρώνα (πρώην Μπονίκεβος μέχρι το 1928) και του Ινάχου ποταμού που έρχεται από το Πατιόπουλο. Ο Ίναχος, γνωστός ως «Μπζιάκος» μέχρι πριν 50-60 χρόνια, ξεκινάει από τα βόρεια σύνορα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας με τον Νομό Άρτας. Μέχρι το 1970 ο ποταμός έρεε  επί 45 χιλιόμετρα και μετέφερε τα νερά που συγκέντρωνε από μία έκταση περίπου 600 χιλιάδων στρεμμάτων ημιορεινού εδάφους στον Αχελώο κοντά στο Μαλατέϊκο. Μετά την κατασκευή του φράγματος Καστρακίου, ο Ίναχος χύνει τα νερά του στην τεχνική λίμνη που σχηματίστηκε, ανάμεσα στα χωριά Ποδογορά και Αμοργιανοί.

Χτίστηκε σύμφωνα με την παράδοση γύρω στο 1600 μ.Χ. από Ηπειρώτες μαστόρους. Περίπου την ίδια εποχή κατασκευάστηκαν και τα ονομαστά γεφύρια της Άρτας, του Κοράκου του Μανώλη και της Τατάρνας.

Ειδικά η γέφυρα της Βέργας μαζί με την τελευταία, συνέβαλε τα μέγιστα στην επικοινωνία και το εμπόριο με την δυτική Ευρυτανία και την Αργιθέα.

Με τον καθορισμό των Ελληνο-Τουρκικών συνόρων το 1832, οι μεγάλες δυνάμεις-Αγγλία Γαλλία και Ρωσία-παραχώρησαν στους Τούρκους την γέφυρα του Κοράκου, για να επικοινωνεί η Ήπειρος με την Θεσσαλία, και στους Έλληνες την γέφυρα της Τατάρνας για να επικοινωνεί η Δυτική Στερεά Ελλάδα με την ανατολική.

Αυτές οι γέφυρες εξασφάλισαν την ελεύθερη επικοινωνία στην Ρούμελη, ειδικά μεταξύ του λιμανιού του Καρβασαρά, της Ευρυτανίας και της Φθιώτιδας μέχρι το Ζιτούνι (Λαμία).

Γεννήθηκα δίπλα στο γεφύρι της Βέργας πριν εβδομήντα χρόνια. Ήταν ημέρα Τετάρτη 26 του Ιούλη το 1950. Γιορτή της Αγίας Παρασκευής. Εδώ στα 30 μέτρα απόσταση από την γέφυρα, ήταν το αλώνι και το καμένο από τους Γερμανούς χάνι και σπίτι του παππού μου Δημήτρη Τσατσαρώνη. Γονείς μου ο Κώστας Καρακώστας του Αποστόλη από την Αλευράδα και η Αθανασία Τσατσαρώνη του Δημητρίου από την Γέφυρα Βέργας Πετρώνας.

Μεγάλωσα ακούγοντας από τους παππούδες τους γονείς και θείους ιστορίες για την γέφυρα, για ανθρώπους και γεγονότα περασμένων αιώνων, που και αυτοί είχαν ακούσει από τους δικούς τους παππούδες. Πάντα μου άρεσαν οι παλιές ιστορίες και από την παιδική μου ηλικία έλεγα ότι κάποια μέρα θα βάλω στο χαρτί ότι έχω ακούσει σχετικά με το γεφύρι.

Μεγάλωσα  παίζοντας και κολυμπώντας στο ποτάμι κάτω από την γέφυρα. Όταν κλείνανε τα σχολεία τα καλοκαίρια, μαζί με φίλους συνομήλικους τον Θωμά και τον Μήτσο, δίδυμους γιούς του Πετρωνιώτη Γραμματέα-ληξιάρχου-ψάλτη και άριστου μαραγκού Αποστόλη Σκουτέρη, περνάγαμε το γεφύρι με κλειστά μάτια! Κρυφά βέβαια από τους γονείς μας που την αγωνία τους για ατύχημα την συνειδητοποίησα  πολύ αργότερα. Το αποκορύφωμα της παιδικής ανεμυαλιάς ήταν μετά το 1959 που περνούσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο όρθιοι πάνω στα παραπέτα της γέφυρας, δέκα μέτρα ψηλά, και με το ποτάμι κάποιες φορές κατεβασμένο από καλοκαιρινές μπόρες!

Τώρα πολλές δεκαετίες μετά από εκείνα τα ανέμελα και ευτυχισμένα χρόνια, ήρθε ο καιρός να βάλω στην σειρά τις ιστορίες όπως τις άκουσα από τους παλιούς και όπως μερικές από αυτές τις βίωσα στην παιδική μου ηλικία.

Απόστολος Κων. Καρακώστας

Γέφυρα Βέργας, καλοκαίρι του 2020

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τους Ήρωες Πιλότους τίμησε η Μεγάλη Χώρα Αγρινίου

«Καλή Ανάσταση Πατέρα μου»

“Η προσφορά των Στάϊκων στον Αγώνα του 1821”