Η συμβολή της Ιεράς Μονής Ζαμπατίνας στη Ζάβιτσα (Αρχοντοχώρι) Ξηρομέρου κατά την εθνική Παλιγγενεσία
Γράφει: ο Νίκος Θεοδ. Μήτσης
Κληρικοί
& Μοναστήρια
Πολύπλευρη, πολύμοχθη και πολυαίμακτη και για τούτο ανυπολόγιστη , είναι η συμβολή του « τετριμμένου ράσου » στους εθνικούς αγώνες κατά τη διάρκεια της μακραίωνης Τουρκοκρατίας. Αυτής της φοβερής « εθνικής » νύχτας , όπως και στη συνέχεια, στη μεγάλη εθνεγερσία του 21.
Είναι σε όλους γνωστό ότι ο κλήρος στους αγώνες τους έθνους έδωσε τα πάντα. Δεν υπάρχει πολεμική περίοδος που να μην συμμετείχε το «τετριμμένο» ράσο κοντά στις λαϊκές εξεγέρσεις και να μη στήριξε έμπρακτα τους αγώνες του. Ο κλήρος ως εκφραστής της θρησκευτικής μας παράδοσης, στάθηκε αναντίρρητα ο φρουρός, η μητέρα και ο τροφός του υπόδουλου Ελληνισμού .
Σε όλη την έκταση της χώρας μας, οι κληρικοί (καλόγεροι ,ιερείς, αρχιμανδρίτες και Επίσκοποι) αποδείχθηκαν υπεράξιοι μαχητές της πίστεως και της πατρίδας, καλοί « στρατιώτες» του Χριστού και της ελευθερίας, που γνώριζαν να βάζουν στο θυμιατό – όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν - «μπαρούτι αντί λιβάνι» και, να συχναλλάζουν τους Ψαλμούς με κλέφτικα τραγούδια ηρωικής μνήμης, ανδρείας και παλικαριάς.
Τέτοιοι κληρικοί παρουσιάστηκαν πολλοί στη Δυτική Ελλάδα, στα γνωστά πέντε βιλαέτια (Ζυγός, Απόκουρο, Βάλτος, Βόνιτσα και Ξηρόμερο). Ποιος ξεχνά τη συμβολή του Επισκόπου των Ρωγών, Ιωσήφ στο μπλοκαρισμένο Μεσολόγγι , του Ιεροθέου Επισκόπου Βονίτσης , του Μητροπολίτη Ιγνάντιου Ουγγροβλαχίας , του Πορφυρίου Επισκόπου της Ακαρνανίας και Αιτωλίας, ή του παπα – Παναγή Μπουγάτσα αυτή την ηρωική παρουσία μέσα στο «φράχτη» του Μεσολογγίου ή του μεγάλου οικονόμου Παντελή Βάλβη που χρημάτισε και εφημέριος του Αγ. Παντελεήμονα στο Μεσολόγγι ;
Ποιος ακόμα θα λησμονήσει τη δράση , σαν μυσταγωγού και κατηχητή των Φιλικών, του Νικηφόρου, αρχιμανδρίτη από τη Ζάβιτσα Ξηρομέρου, που σαν «επιζών λείψανο του Ιερού Αγώνος» ηγουμένευε στη μονή της Παναγίας της Ζαμπατίνας;
Ούτε βέβαια παραγνωρίζονται οι προσπάθειες του ηγούμενου της Παναγίας της Λεσινιώτισσας , Ιωαννίκιου , στα βαλτοτόπια του μοναστηριού του, να κρατά ως Φρούραρχος αλλά και ως ηγούμενος της Παναγίας στο Λεσίνι, άσβηστη τη φλόγα της επαναστάσεως , μαζί με τους οπλαρχηγούς Δήμο Τσέλιο, Γιαννάκη Ράγκο Βασίλη Χασάπη και Θοδωρή Μαγγίνα, μετά τον χαλασμό του Μεσολογγίου ;
Μα υπάρχουν και δεκάδες άλλοι , άγνωστοι , αμνημόνευτοι , ατύμβευτοι , αλιβάνιστοι , που τους αποσκέπασε η λησμονιά και δεν ανάβει κανένα αγιοκέρι στη μνήμη τους, το πρεπούμενο αγιοκέρι της εθνικής μνήμης.
Ξεφυλλίζοντας όμως στα ΓΑΚ , αλλά και λοιπές πρωτογενείς κρατικές αρχειακές πηγές, ο φιλέρευνος ιστοριοδίφης, έχει υποχρέωση να τους ονοματίζει, ώστε να τους γνωρίσουν οι μεταγενέστεροι και να τους καταγράψει στα δίπτυχα της εθνικής ευγνωμοσύνης του Γένους , που με τις δικές τους θυσίες , χάρηκε την πολυπόθητη ελευθερία του.
Ας χαράξουμε τα ονόματα μερικών κληρικών που κατάγονταν από τη Ζάβιτσα Ξηρομέρου, τα οποία ευρέθησαν μπροστά μας στην αέναη και πολύμοχθη έρευνά μας σε κρατικά Αρχεία και που αναντίρρητα προσέφεραν στον τόπο εθνωφελείς υπηρεσίες κι όχι μόνον. Αυτοί οι κληρικοί και κατά χρονολογική δράση, ήταν οι παρακάτω.
ΧΑΛΙΚΙΑΣ Παπακυριάκος: Ηγούμενος στην Ι. Μ του Αγίου Ιωάννη στη θέση Βαλαριά – Αλαμάνα Αρχοντοχωρίου , Ιερά Μονή ιδρυθείσα υπό των Ζαβογιανναίων προεστών το 1692. Ηγουμενεύοντες υπήρξαν στην ίδια εκκλησία και οι : Ανανίας Χαλικιάς , Ευγένιος Χαλδάκης & ο Θεοδόσιος Βουζγώτης.
ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ : Κληρικός στο σχήμα και «αντάρτης» στην ψυχή . Ήταν ο συνδετικός κρίκος όλου του Ξηρομέρου , όπου με το ένα χέρι κρατούσε τον Σταυρό και με το άλλο το ντουφέκι. Για τον Αντώνη Παπαστάμο, ο Δημήτριος Παπαντωνόπουλος ή Ακαρνάνος μας αναφέρει, ότι : « Ο Παπαστάμος ήτον εκ χωρίου Ζαβίτσης του Δήμου Σολλίου , Ευπατρίδης Ιερεύς, πολεμικώτατος και φίλος αχώριστος και επιστήθιος του Νικολού Βαρνακιώτου , προπάππος δ΄ εμού του γράφοντος τάδε Δημητρίου Παπαντωνόπουλου Ακαρνάνος » { Πεντηκονταετηρίς της Ελληνικής Επαναστάσεως , εκδ. 1873}
ΖΗΣΙΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ : Γεννήθηκε το 1750 στην Ζάβιτσα. Ήταν ο γενάρχης της σημερινής πολυάριθμης οικογενείας των ευπατρίδων Παπαναστασαίων. Ήρθε σε σύγκρουση με τον προύχοντα της Ζάβιτσας, Λαλαστάμο Ζαβογιάννη , με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στην κοντινή Λευκάδα ( Εφημερίδα. Νέα του Αρχοντοχωρίου .φ.11 /1986) και να επιστρέψει αρχές του 1800 στο χωριό του μαζί με τους γιούς του Αναγνώστη , Νίκο , Κώστα και Σίμο . Υπήρξε μελωδικότατος και άριστος θρησκευτικός λειτουργός. Πέθανε προτού δει ελεύθερη την πατρίδα του.
ΤΖΗΝΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Ηγούμενος Ι. Μονή Πόρτα Μπαμπίνης ( Άγιος Γεώργιος). Κατάγονταν από την Ζάβιτσα. Ηγουμένευσε στην Πόρτα Μπμαπίνης στα 1700 μ.χ και προσέφερε μέγιστες υπηρεσίες, τότε, στο υπόδουλο γένος της περιοχής του Ξηρομέρου.
« Εγράφη ο παρών νόμος δια χειρός καμού του αμαρτωλού Καλλινίκου τάχα και Ιερομονάχου του εκ Μακεδονίας. Έτη από κτίσεως κόσμου ζεζ (1707), Ινδικτιόνος – ζ : ηλίου κύκλοι ια΄, σελήνης 3. Από δε θεογόνου ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αχηθ (1699): Μαρτίου 3 εις το Άγιον Μοναστήριον του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου της Πόρτας εις το Ξηρόμερον. Αρχιερατεύοντος του Πανιερωτάτου Λογιωτάτου Κυρίου Γρηγορίου Ναυπάκτου και Άρτης και πάσης Αιτωλίας, ο οποίος εγίνη μετά την καθαίρεσιν του Μελετίου. Ηγουμενεύοντος δε του Παναγιωτάτου λογιωτάτου Κυρίου Βενιαμίν του Τζήνου από την Ζάβιτσα. Και τον αυτόν χρόνον, Φεβρουαρίου β΄, εδιαλαλήθηκαν η αγάπη οπού έκαμεν ο Τούρκος με τον ημπεριάλε της νεμτζίας και με το πρινγγηπάτω της Βενετίας εις τας ημέρας του Σουλτάνου Μουσταφά ».Το παραπάνω σημείωμα έχει γραφεί το 1699.
ΜΠΕΤΖΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάβιτσα. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη Σχολή της Ζάβιτσας στον Αη Θανάση, η οποία ως γνωστόν ιδρύθηκε επί Πατρό Κοσμά το 1765. Κατά την επανάσταση του 1821 διακονούσε στο μοναστήρι της Παναγίας της Ζαμπατίνας, σύμφωνα με έγγραφο των ΓΑΚ (υπ. Παιδείας φ. 25), στο οποίο με περισσή επιμέλεια από τον ίδιο, καταγράφεται το 1835 ότι η τότε κτηματική περιουσία της Ιεράς Μονής Ζαμπατίνας, αποτελούνταν από 438 στρέμματα χωράφια εκ των οποίων τα 38 ήταν Α΄ ποιότητας, τα 260 Β΄ ποιότητας και τα 140 Γ΄ ποιότητας. Ως μοναχός συμμετείχε και στην μάχη του Αετού ( 9 Αυγ. 1822) , στη μάχη της Ζαμπατίνας ( Απρ. 1823). Με την κατάργηση των Μοναστηριών από τον Όθωνα το 1835 σε όσα Μοναστήρια είχαν κάτω από 6 μοναχούς, ο Ιερώνυμος Μπέτζος μόνασε το υπόλοιπο της ζωής του, στην Ιερά Μονή Ρόμβης (Παναγία Ρουμπιάτσα).
ΚΑΡΟΥΣΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Κατάγονταν από τη Ζάβιτσα και μόνασε στην Ιερά Μονή της Ζαμπατίνας. Πολέμησε στο Βραχώρι στις 10 Ιουνίου 1821 και αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι τον έριξαν στον χειμαρρώδη Αχελώο στον οποίο και βρήκε οικτρό θάνατο .
ΜΠΑΡΚΑΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ: Γεννήθηκε στη Ζάβιτσα. Στην επανάσταση υπήρξε μοναχός στην Ζαμπατίνα και έλαβε μέρος στην μάχη του Αετού. Με την κατάργηση των Μοναστηριών που είχαν κάτω των 6 μοναχών, ο Γεράσιμος Μπάρκας επέλεξε να μείνει εφημέριος του Αγ. Σπυρίδωνος της Ζάβιτσας και ακολούθως προβιβάστηκε σε Αρχιμανδρίτη και υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας, φέρνοντας τον βαθμό του Λοχαγού, στο 5ο Τάγμα Οροφυλακής (ΦΕΚ. 9/1853), ακολούθως υπηρέτησε στο 1ο Τάγμα Ακροβολιστών (ΦΕΚ.24/1858, ΦΕΚ.38/1861) και το 1862 υπηρετούσε ως στρατιωτικός Ιερέας Α΄ τάξεως (ΦΕΚ. 31/1862) φέρων τον βαθμό του ταγματάρχη. Μπαρκαίοι σήμερα κατοικούν και στον Καστό Λευκάδος.
ΖΑΒΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ : Αρχιμανδρίτης. Κατάγονταν από τη Ζάβιτσα και ηγουμένευσε γύρω στα 1810 ως 1834 όπως φαίνεται από έγγραφα των ΓΑΚ (Μοναστηριακά, φάκ.140). Ήταν Φιλικός και μυσταγωγός και κατηχητής των υποψηφίων μελών για τη Φιλική εταιρεία. Ήταν από τους κληρικούς που γνώριζαν να βάζουν στο θυμιατό – όταν χρειάζονταν – μπαρούτι αντί για λιβάνι και να συχναλλάζει τους ιερούς ψαλμούς με κλέφτικα τραγούδια, το δε καριοφίλι του συναγωνίζονταν, αν χρειάζονταν, με το χαρμπί και το σπαθί του, που τα είχε μονίμως ζωσμένα στο σελάχι του. Υπήρξε η σημαντικότερη ιερατική μορφή από το Ξηρόμερο καθ΄ όλη τη διάρκεια του ιερού αγώνα (1821-1829). Πήρε μέρος στις μάχες του Αετού, στο Βραχώρι και στη μάχη στην Ζαμπατίνα .
Το μοναστήρι της Ζαμπατίνας, επί Νικηφόρου, ήταν κέντρο κλεφταρματολισμού και φιλοξένησε πολλούς οπλαρχηγούς, συσκεπτόμενους με άλλους φιλικούς για τα της επαναστάσεως .
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, επισκεπτόμενος πριν την επανάσταση το Ξηρόμερο (Απομν. Μακρυγιάννη /σελ.22) φιλοξενήθηκε από τον Ηγούμενο Νικηφόρο στην Παναγία της Ζαμπατίνας και συναντήθηκε με τους Κων/νο Καραπάνο , Φώτιο Καραπάνο, Γεώργιο Βαρνακιώτη, Δήμο Τσέλιο, Γεώργιο Τσόγκα, Ανδρέα Γριβογιώργο κλπ οπλαρχηγούς του Ξηρομέρου και συζήτησαν τα της επαναστάσεως .
Υπήρξε ο Νικηφόρος, ο συντάκτης και , ο ευλογών τη Διακήρυξη της επανάστασης στο Ξηρόμερο, που υπογράφηκε στο Μοναστήρι της Ζαμπατίνας από τον στρατηγό Γεώργιο Νικολού Βαρνακιώτη στις 25 Μαΐου 1821 και μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίγραφα στα χωριά της επαρχίας Ξηρομέρου { Εφημ. ΝΕΑ του Αρχοντοχωρίου / φ. 27 /1988 , Εφημ. Ξηρόμερο /φ.35, σελ.4 /1992, Φυσετζίδου επιστολαί / εκδ.1893, σελ. 265}.
Ο δε Δημήτριος Παπαντωνόπουλος ή Ακαρνάνος μας αναφέρει το 1873 στην Πεντηκονταετηρίδα του για τον Νικηφόρο Ζαβογιάννη και τα παρακάτω :
« Ο αοίδιμος Νικηφόρος ο αρχιμανδρίτης , ο ένδοξος και επίσημος ούτος καλόγηρος , ο ένθερμος της ελευθερίας ζηλωτής, μεγάλως συντέλεσεν εις τον υπέρ πίστεως και πατρίδος ιερόν αγώνα , είτε ως μυσταγωγός και κατηχητής των Φιλικών , είτε ως εξ απορρήτων πνευματικός μυστηριώδης ελευσίνιος τηλέγραφος του Αρχιεπισκόπου Άρτης του Πορφυρίου και του επισκόπου Δανιήλ Βονίτζης του εκ Κατοχής , είτε ως πολεμιστής πυρίμαχος και σιδηροφόρος και τοιουτοτρόπως τω όντι περίφημος πολιτικός καλόγηρος της εποχής του ανεδείχθη. Αυτός εχειροτόνησε όλους τους εν τη Ακαρνανία καλογήρους ηγουμένους των διαλυθέντων μοναστηρίων έτι τινάς τούτων άκοντας….»