«Με δανεικό μολύβι» Διήγημα του Κωστή Ν. Τσιάκαλου (1ο)
Ένα από τα πρόσφατα βιβλία του Κωστή Ν. Τσιάκαλου είναι μια συλλογή από 14 διηγήματα με τίτλο «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου». (2023)
Με την άδειά του συγγραφέα θα δημοσιεύεται ένα διήγημα την εβδομάδα.
(στο τέλος του διηγήματος ακολουθεί σύντομο βιογραφικό του λογοτέχνη Κωστή Τσιάκαλου).
Η αρχή γίνεται με το πρώτο διήγημα του βιβλίου:
«Με δανεικό μολύβι»
Διήγημα του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πήγαινα στη Β΄ τάξη Δημοτικού Σχολείου και δεν είχα δικό μου αναγνωστικό. Δεν είχα τετράδιο. Δεν είχα έστω ένα μολύβι. Ούτε πλάκα είχα ούτε κοντύλι...
Πότε ο Γιώργος Μπούκος, πότε ο Γιάννης Στυλιαράς, πότε ο Λάμπρος Τσιρώνης και πότε ο Νίκος Γιωτόπουλος μου δάνειζαν το δικό τους μολύβι. Τότε εγώ, συνήθως στα διαλείμματα, καθόμουν μόνος μέσα στη μεγάλη αίθουσα κι έβγαζα απ’ το γυλιό μου ένα σκληρό χαρτί, κομμάτι σχισμένης χαρτοσακούλας -από λίπασμα 0-16-0- και με το δανεικό μολύβι ζωγράφιζα λουλούδια. Κυρίως μαργαρίτες και τριαντάφυλλα, αλλά και γαρίφαλα και κλωνάρια ελιάς και τριφυλλάκια.
Η δασκάλα μάς είχε πει ότι η μαργαρίτα ήταν το αγαπημένο λουλούδι του Δία και ότι ένα κλωνάρι ελιάς συμβολίζει την ειρήνη· επίσης, το τριφυλλάκι, το οποίο όσες φορές και να το κόψεις αυτό ξαναβλασταίνει, συμβολίζει την αναγέννηση, την ανανέωση, την ανάσταση, την ευτυχία...
Ύστερα ζωγράφιζα χαρταετούς. «Μία μέρα, όταν μεγαλώσω –έλεγα μέσα μου– θέλω να πάω κι εγώ εκεί επάνω στα ψηλά, να κοιτάξω κάτω, να δω πόσο ωραίος είναι ο κόσμος». Άλλη φορά ζωγράφιζα σταυρούς, σαν εκείνους τους ξύλινους, που είχα δει μικρός, πέρα στο νεκροταφείο του χωριού μου, τη Σπολάιτα Αγρινίου. «Εδώ, όσοι σκοτώθηκαν απ’ τους ναζιστές άλλοι τόσοι σκοτώθηκαν και στον εμφύλιο» είχε πει ο δάσκαλος.
Κι ένα αεροπλάνο ζωγράφισα, που πίσω του άφηνε μια μακριά γραμμή από άσπρο καπνό· έτσι όπως το είχα δει ψηλά στον ουρανό, όταν ήμουν στο Χοροστάσι.
Τώρα, εν έτει 2013, που τα χρόνια πέρασαν, δεκαετίες έξι από τότε, προσπαθώ να θυμηθώ τα ανέμελα και πανέμορφα παιδικά πρόσωπα των συμμαθητών και συμμαθητριών μου· και τις χαρούμενες φωνές τους· και τις αταξίες τους· και τα πετάγματα· και τα παιχνίδια. Οι πιο ωραίες ζωγραφιές γύρω και μέσα μου...
Λέω λοιπόν πως κάπως έτσι ήταν η ζωή μου όλη:
Σταυροί πάνω στα σκοτωμένα μου όνειρα, μέσα σε γκρεμίσματα και χαλάσματα. Αλλά και λουλούδια σ’ ένα ανθογυάλι, για να μου θυμίζουν τη λαχτάρα μου «να ’χω κι εγώ ένα δικό μου μολύβι να ζωγραφίζω»...
Τέλος, ευτυχώς και λίγη ποίηση, που με έσωζε, με απογείωνε, με πήγαινε πολύ ψηλά, πιο πάνω απ’ τους χαρταετούς μου και απ’ τον άσπρο καπνό που άφηνε πίσω του το αεροπλάνο, που είχα ζωγραφίσει τότε με το δανεικό μολύβι του Γιώργου Μπούκου ή του Γιάννη Στυλιαρά ή του Λάμπρου Τσιρώνη ή του Νίκου Γιωτόπουλου. Τότε που ήμουν επτά χρονών και πήγαινα στη Β’ Δημοτικού.
Υ.Γ.: Τις ξεθωριασμένες παιδικές ζωγραφιές μου τις βρήκα το περασμένο Πάσχα, στο κατώι του σπιτιού μου στη Σπολάιτα, μέσα στο γυλιό μου... Σ’ αυτόν το γυλιό που είχε φέρει ο πατέρας μου απ’ τον εμφύλιο κι εγώ το χρησιμοποιούσα για σχολική μου σάκα...
Όμως, ως και τη Β’ Δημοτικού, επειδή δεν είχα βιβλία και τετράδια, μέσα έβαζα μεγάλα κομμάτια από χαρτοσακούλες λιπασμάτων για να φαίνεται γεμάτη. Να μη λένε τα κορίτσια -η Λάμπρω, η Αγγέλω, η Πατρούλα, η Γιούλα- πως εγώ δεν έχω βιβλία...
Κάπως έτσι έκανε και η μάνα μου, είκοσι τόσα χρόνια πριν, στα Σελιπιανά της Αργιθέας Αγράφων, όταν πήγαινε και φύλαγε τα γίδια του πατέρα της. Όταν της τελείωνε το λιγοστό ψωμί, εκεί στο κοντόγιομα, έβαζε -λέει- ένα μικρό κούτσουρο μέσα στον ντρουβά της, για να φαίνεται γεμάτος! Έτσι, για να μη λένε οι άλλοι πως δεν έχει ψωμί να φάει...
Επόμενο διήγημα του Κωστή είναι το: «Η φωτογραφία που δεν εστάλη ποτέ».
Σύντομο βιογραφικό. Ο Κωστής Τσιάκαλος γεννήθηκε στην Σπολάιτα Αγρινίου. Η καταγωγή των γονιών του είναι από την Αργιθέα Αγράφων-εκείθεν από το Σούλι.
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης της καθημερινής οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ επί 32 συνεχή χρόνια.
Υπήρξε διευθυντής τύπου της ΓΣΕΒΕΕ (1977-1983), Προϊστάμενος του γραφείου τύπου του ΕΟΜΜΕΧ (1984-2007).
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ από το 1978, της πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συνταχτών και της διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. (IFJ).
Έχει εκλεγεί δέκα φορές στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και δυο φορές αντιπρόσωπος στην ΠΟΕΣΥ. Στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το 1999 έλαβε παμψηφία.
Έχει διδάξει σε σεμινάρια δημοσιογραφίας που αφορούσαν σε μεταπτυχιακές σπουδές. Επίσης έχει κάνει εισηγήσεις και έχει προεδρεύσει σε συνέδρια δήμων, επιχειρήσεων, οργανώσεων, οργανισμών.
Έχει λάβει πολλά βραβεία και διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο. Το 2014 τιμήθηκε με το Ρωσικό βραβείο ποίησης από την Ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα. Πρόσφατα τιμήθηκε με το «Α» βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Πολιτισμού καθώς και με το χρυσό βραβείο «Ρήγας Φεραίος».
Επιμέλεια: Απόστολος Κων. Καρακώστας
Α.Κ.Κ.
