Πεζοπορώντας στην Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου πριν 20 χρόνια
Κείμενο και φωτογραφίες Απόστολος Κων. Καρακώστας
Συμπληρώνονται 20 χρόνια από το άνοιγμα στην κυκλοφορία της γέφυρας Ρίου Αντιρρίου, ένα άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης υπερασπίστηκε με σθένος την ιδέα της ζεύξης και την σύνδεση της Δυτικής Ελλάδας με την Πελοπόννησο αλλά αυτό στην εποχή του έμοιαζε με τρελό σχέδιο. Δικαίως η γέφυρα πήρε το όνομα του πρώτου οραματιστή της!
Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 όταν δόθηκε στην κυκλοφορία η γέφυρα του Αχελώου, που τότε ήταν η μεγαλύτερη γέφυρα των Βαλκανίων, αναθερμάνθηκε το όνειρο για την γέφυρα στο Ρίο-Αντίρριο.
Οι εφημερίδες του 1964-65 γράφανε με μεγάλα γράμματα στην πρώτη σελίδα ότι η γέφυρα θα κοστίσει 3 δισεκατομμύρια Δραχμές, αν γίνει.
Πέρασαν ακόμα 40 χρόνια, το όνειρο του Τρικούπη έγινε πραγματικότητα, η γέφυρα ένωσε την Ρούμελη με τον Μωριά και απάλλαξε εκατομμύρια ταξιδιώτες από την ταλαιπωρία και το άγχος.
Καλά ήταν τα φέρυ μπόουτ, και σημαντική η προσφορά τους, αλλά τους χειμωνιάτικους μήνες οι ταξιδιώτες έφθαναν εκεί και δεν ήξεραν αν θα περάσουν ή όχι απέναντι.
Η αναμονή κάποιες φορές λόγω κακοκαιρίας κρατούσε και μέρες. Πολλές φορές λεωφορεία και γιώτα χι πήγαιναν από «πάνω» Ναύπακτο-Ιτέα-Λειβαδιά. Αλλά όσοι έρχονταν από Αθήνα, αν δεν τους προειδοποιούσε η Τροχαία στην Κόρινθο, έφθαναν στο Ρίο, εύρισκαν κλειστή την γραμμή, ξαναγύριζαν στον Ισθμό και πήγαιναν από τον όχι και τόσο καλό δρόμο από «πάνω», Ελευσίνα, Θήβα, Λειβαδιά και κάποιες φορές φθάνοντας στην Ναύπακτο μαθαίνανε ότι «άνοιξε» το Ρίο…
Για τους Ηπειρώτες και Αιτωλοακαρνάνες το πέρασμα με το φέρυ ήταν η μεγαλύτερή τους ναυτική «περιπέτεια». Ανάλογα με τον καιρό τα «φερυμποτάκια» φτιαγμένα χωρίς καρίνα, κούναγαν και έπαιρναν κλίσεις κάποιες φορές πολλές μοίρες. Ο Νόμος ήταν σαφής, τα αυτοκίνητα έπρεπε να είναι δεμένα στο κατάστρωμα αλλά αυτό γινόταν σπανίως λόγω της καθυστέρησης που απαιτούνταν για δέσιμο-λύσιμο των ειδικών αλυσίδων από ένα ελλιπές πλήρωμα κουβέρτας.
Πολλοί επιβάτες ζαλίζονταν και πολλές γυναίκες «έταζαν» να βγουν ζωντανές απέναντι και δεν θα το ξανακάνουν τέτοιο ταξίδι!
Και φθάσαμε αισίως στο 2004 το έτος των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα και της ολοκλήρωσης της κατασκευής της ονειρεμένης πολλών γενεών γέφυρας!
Όταν θεμελιώθηκαν οι «κολώνες» πέντε χρόνια πιο πριν, τα φέρυ μπόουτ περνούσαν από δίπλα και ανάμεσά τους. ‘Όλοι οι επιβάτες-ήταν πλέον σε ευρεία χρήση τα κινητά-αποθανάτιζαν τα στάδια της κατασκευής της γέφυρας.
Όπως και όσοι περνούσαν από πάνω με αεροπλάνα από την Δυτική Ευρώπη, που άρχιζαν να χαμηλώνουν την πτήση τους για να προσγειωθούν στην Αθήνα. Η γέφυρα με συνολικό μήκος τριών χιλιομέτρων προσφέρονταν για φωτογράφιση από ψηλά.
Ένα μήνα πριν δοθεί η γέφυρα στην κυκλοφορία, με άλλους δυο καλούς φίλους αποφασίσαμε να την επισκεφθούμε και να την περπατήσουμε από το ένα άκρο έως το άλλο.
Το σχεδιάζαμε από καιρό και όταν τελείωσαν οι σοβαρές εργασίες και έμεναν να γίνουν μόνο τα «μερεμέτια», ξεκινήσαμε από το Μεσολόγγι με τον αείμνηστο Καπετάνιο των «Αρματωμένων» Βασίλη Τσαρούχη και τον ορειβάτη Πρόεδρο του Συλλόγου Μεσολογγίου Θέμη Τσιγκερίδη.
Επισκεφθήκαμε τα γραφεία της κατασκευάστριας Εταιρείας, ζητήσαμε και μας παραχώρησαν την άδειά τους και εφοδιασμένοι με τα «πάσα» των επισκεπτών, (V από το visitors) περπατήσαμε φωτογραφίζοντας και συνομιλώντας με τεχνίτες και εργαζόμενους από το Αντίρριο μέχρι «απέναντι».
Πάνω στην γέφυρα αν και η μέρα ήταν ζεστή, φυσούσε δροσερό αεράκι και κάτω από το κατάστρωμα της γέφυρας, από τρύπες που δεν είχαν κλείσει ακόμα, βλέπαμε στα 50 μέτρα τα κυματάκια να κτυπούν στις τεράστιες βάσεις από τα πόδια της γέφυρας.
Είμασταν από τους πρώτους «ανεπίσημους» ταξιδιώτες που περάσαμε την γέφυρα και μάλιστα πεζοί. Το ξέραμε ότι αυτή ήταν για μας η μοναδική φορά στην ζωή μας, όλες τις μελλοντικές διαβάσεις θα τις κάναμε «εποχούμενοι», και γι’ αυτό δεν θέλαμε η βόλτα μας να τελειώσει!
Γυρίσαμε πίσω απολαμβάνοντας κάθε βήμα μας πάνω στην γέφυρα των ονείρων μιας ζωής και επιστρέψαμε στο γραφείο της εταιρείας. Εκεί παραδώσαμε τα πάσα σε μια χαμογελαστή υπάλληλο και την ευχαριστήσαμε για τις πολλές πληροφορίες που μας έδωσε.
Γυρίσαμε στο Μεσολόγγι συζητώντας στην διαδρομή την σπάνια εμπειρία μας να διασχίσουμε πεζοί την γέφυρα.
Εκτύπωσα στο Αγρίνιο πολλές φωτογραφίες και ξαναπήγα στο Μεσολόγγι και τις έδωσα στον φίλο μου τον Βασίλη, που με μεγάλη συγκίνηση μου είπε ότι θα μείνουν σαν ενθύμιο στα εγγόνια του από τον παππού τους.
Αυτές τις μέρες που γίνονται οι γιορτές των «αρματωμένων» στο Άη Συμιό, νοσταλγώ εκείνες τις μέρες του 2004 και τις αξέχαστες εκδηλώσεις, γεμάτες από λεβεντιά, αρχοντιά, καλοσύνη και ευγένεια προς όλους, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Καπετάνιος Βασίλης Τσαρούχης. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, η μνήμη του θα μείνει για πάντα σε όλους.
Α.Κ.Κ.
