Γιόρτασε στις 8 Νοέμβρη το ερημοκλήσι των Αγίων Ταξιαρχών στον Αντρώνη. (Ορεινός Βάλτος).
Κείμενο και φωτογραφίες Απόστολος Κων. Καρακώστας. (Οι φωτογραφίες από τον εκκλησιασμό είναι του Ταμία του Συλλόγου Χαλκιοπουλιτών «Άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης» κυρίου Δημητρίου Κουτσούμπα).
Με καλό καιρό το πρωί της Τρίτης 8 Νοέμβρη προσκυνητές από το Χαλκιόπουλο, Τρίκλινο και Αγρίνιο, παραβρέθηκαν στην θεία λειτουργία και αρτοκλασία στο εκκλησάκι των Αγίων Ταξιαρχών.
Η προσέγγιση είναι δύσκολη και απαιτεί γνώση του μονοπατιού, άρβυλα, μπαστούνι και κατάλληλα ρούχα. Η μέρα ήταν καλοκαιρινή αλλά η πρόσφατη βροχή έκανε λασπερό τον δρόμο.
Οι πιστοί άφησαν τα αυτοκίνητα στον χωματόδρομο, στα 2,5 χιλιόμετρα από το Παλιό Χαλκιόπουλο, περπάτησαν κάτω από θεόρατα πανύψηλα έλατα, μέχρι την άκρη ενός μικρού πλατώματος στην ανατολική πλαγιά του βουνού, (διάσελο μεταξύ Καλάνας και Αντρώνη).
Κατέβηκαν το απότομο και γλιστερό μονοπάτι και έφθασαν σε φυσικό πέτρινο μπαλκόνι στον κάθετο βράχο. Το μονοπάτι προχωράει σε μια γωνία που κάνει το βουνό, γκρεμός πάνω και κάτω, και συνεχίζει σε κόχη του βράχου για περίπου 60 μέτρα.
Εδώ αυτό το σημείο, η φυσική αυτή «φωλιά» πάνω στον βράχο, χρησίμεψε ποιος ξέρει για πόσες χιλιάδες χρόνια σαν ακραίο καταφύγιο κυνηγημένων ανθρώπων και ζώων…
Το σίγουρο που ξέρομε είναι ότι χρησιμοποιήθηκε κατά την Τουρκοκρατία για την σωτηρία των κατατρεγμένων προγόνων μας από την οργή των πασάδων, ειδικά την περίοδο του Αλή Πασά.
Η Καλάνα με τα δάση και τις σπηλιές της και ο Αντρώνης με το κρυφό μονοπάτι-«πέρασμα» των Αγίων Ταξιαρχών, λειτούργησαν σαν αποκλείστρες τα δύσκολα χρόνια, καταφύγια για άμαχα γυναικόπαιδα και λαβωμένους ήρωες αγωνιστές.
Τέτοιον ιστορικό τόπο, και σωτήριο για το Έθνος των Ελλήνων, αν τον είχαν «ξένοι» θα τον είχαν στολίδι και καμάρι τους και θα ήταν τόπος προσκυνήματος, γιατί για 400 χρόνια λειτούργησε σαν μια «μήτρα» της γενιάς των Ελλήνων.
Η θέα από το πλάτωμα στον γκρεμό προς τα ανατολικά και βόρια είναι φανταστική και ανεπανάληπτη. Καμία φωτογραφία δεν μπορεί να δείξει αυτό που αντικρύζουν τα μάτια όσων καταφέρουν να φθάσουν εκεί! Απέναντι η Ευρυτανία με τα βουνά της και ακριβώς από κάτω η γαλάζια λίμνη των Κρεμαστών με τα πολλά νησάκια της, τώρα που η στάθμη της είναι κατεβασμένη.
Στην άκρη του στενού πλατώματος είναι ο μικρός ναός που γιορτάζει την ημέρα αυτή εδώ και πενήντα χρόνια.
Ο εφημέριος του Παλιού Χαλκιόπουλου αιδεσιμότατος πατέρας Νικόλαος Ριζογιάννης τέλεσε την Θεία Λειτουργία και την αρτοκλασία.
Τις προηγούμενες ημέρες οι συνεχιστές της παράδοσης, που ανέλαβαν με την ευχή του κτήτορα αείμνηστου και ξακουστού Δασκάλου στον Ορεινό Βάλτο Νικολάου Στριφτάρη, η κόρη του κυρία Ελένη με τον σύζυγό της κύριο Θωμά Ζαβό καθάρισαν και φρόντισαν το εκκλησάκι.
Αυτό είναι δημιούργημα του πατέρα τους που το πραγματοποίησε με μεγάλους κόπους και δικά του χρήματα μεταξύ των ετών 1968 και 1971, χρονιά που πρώτο λειτουργήθηκε.
Στην προσπάθειά του βοηθήθηκε από πολλούς Χαλκιοπουλίτες, ειδικά στο δύσκολο κουβάλημα των υλικών με μουλάρια μέσα από μονοπάτια και στην πλάτη, εκεί που δεν έφθανε ζώο μεταφορικό…
Ο Δάσκαλος πριν πολλά χρόνια βρήκε εικόνα των αγίων εκεί στο γκρεμό και έταξε σκοπό της ζωής του να χτίσει κάποτε ναό.
Όταν αποπεράτωσε το κολοσσιαίο έργο της εκπαίδευσης χιλιάδων παιδιών της κοινότητας-και όχι μόνο-επί 35 χρόνια στο ίδιο σχολείο, αφοσιώθηκε στον σκοπό του.
Σαν Δάσκαλος άφησε όνομα στην περιοχή, ξαδέλφια μου από την Βέργα και τα Κουκλιά (Πετρώνα), πήγαν σχολείο στο Παλιό Χαλκιόπουλο.
Ο μετέπειτα ιερέας Βελισάριος Θεοδώρου Τσατσαρώνης και η αδελφή του Λαμπρινή, ο Κώστας Ηλία Τσατσαρώνης μετέπειτα ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εργασίας και η αδελφή του Χρυσούλα. Και πολλοί άλλοι-εκτός των Χαλκιοπουλητών-έμαθαν γράμματα και διέπρεψαν στην ζωή τους χάρη στον Δάσκαλο Στριφτάρη.
Μήπως είναι πλέον καιρός να αναγνωριστεί το έργο του; Πέρασαν τόσα χρόνια που έφυγε από την ζωή, σιγά-σιγά φεύγουν και οι μαθητές του…
Πιστεύω ότι μια ταπεινή προτομή του στημένη στο προαύλιο του σχολείου ή σε όποιον χώρο κρίνουν κατάλληλο οι Χαλκιοπουλίτες, θα θυμίζει στις επόμενες γενεές την προσφορά του στον τόπο που του έταξε η μοίρα να ζήσει και να διδάξει.
Απόστολος Κων. Καρακώστας
