Ο Δάσκαλος Αλευράδας Χριστόφορος Ι. Παπαϊωάννου περνά την γέφυρα Βέργας το 1955
Χριστόφορος Ι. Παπαϊωάννου στην γέφυρα Βέργας το 1955
Πριν γίνουν οι δρόμοι και τα νέα γεφύρια στα μέσα της δεκαετίας του 60, η επικοινωνία με τον Καρβασαρά (Αμφιλοχία) γινόταν η μισή με τα πόδια και η υπόλοιπη με τα «καρναβαλάκια».
Οι Δάσκαλοι του Ορεινού Βάλτου κατέβαιναν μια φορά τον μήνα στην πόλη για να πληρωθούν και να ψωνίσουν τα απαραίτητα για να περάσει η οικογένειά τους τον επόμενο μήνα. Κάποιες φορές αν τους καλούσε ο Επιθεωρητής πήγαιναν "κάτω" και εκτάκτως.
Ο Δάσκαλος Χριστόφορος Παπαϊωάννου έφευγε νύχτα από την Αλευράδα, συναντούσε τον δάσκαλο της Πετρώνας και μαζί κατηφόριζαν για την Γέφυρα Βέργας να προλάβουν την συγκοινωνία. Φθάνανε στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, στο φαράγγι στο "Πεζλορέμα» και αναλόγως την εποχή, περνούσαν ή γύριζαν πίσω αν ήταν κατεβασμένο...
Με το ξημέρωμα φθάνανε πολλές φορές βρεγμένοι στην Βέργα. Συγχωριανοί και φίλοι με τον πατέρα μου, ζεσταίνονταν λίγο στην φωτιά πίνανε κι έναν καφέ στα κάρβουνα-το πετρογκάζ βγήκε αργότερα-και βγαίνανε στο γεφύρι για να σταματήσουν τον καρνάβαλο που πήγαινε προς τα κάτω.
Ο διαχωρισμός των επιβατών στα αμάξια συνήθως γινότανε στην Ποδογορά. Άλλοι για το Αγρίνιο κι άλλοι για "μέσα".
Αν το ένα αυτοκίνητο περίμενε το άλλο, υπήρχε σχετική καθυστέρηση και ήταν ευκαιρία για καφέ-τσιγάρο και κουβέντα στο καφενείο του Θώδη.
Το απόγευμα γινότανε το ίδιο για την επιστροφή.
Κάποια μέρα του 1955 που ο καιρός ήταν καλός, η μέρα πιό μεγάλη, πρέπει να ήταν Μάης μήνας, κάποιος φωτογράφος βρέθηκε περαστικός από την Βέργα και έτσι βγήκε η πιο πάνω φωτογραφία.
Εδώ βλέπετε ότι τα παραπέτα της γέφυρας έχουν γκρεμιστεί με τα χρόνια και αυτό ήταν η αιτία των ατυχημάτων όπως θα δείτε στο σχετικό κεφάλαιο της «Ιστορίας της Βέργας».
Και τώρα λίγα λόγια για τον Δάσκαλο που για 30 συνεχή χρόνια υπηρέτησε στην Αλευράδα του τότε….
Ο Χριστόφορος Ι. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Τρίκλινο Βάλτου το 1902. Υπηρέτησε ως λοχίας πυροβολικού (1922-1924). Τελείωσε το Γυμνάσιο Μεσολογγίου και το μονοτάξιο Διδασκαλείου Καρπενησίου (1928-1929) και διορίστηκε δάσκαλος στο Σπάρτο Αμφιλοχίας (1929-1930). Το 1930 τοποθετήθηκε οργανικά στην Αλευράδα όπου υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του (1960). Για τριάντα χρόνια υπηρέτησε κάτω από αντίξοες συνθήκες τη λαϊκή παιδεία. Η δραστηριότητά του δεν περιορίστηκε στο εκπαιδευτικό του έργο αλλά επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς και τις ασχολίες της μικρής κοινωνίας. Πρωτοπόρος σε κοινωνικές δραστηριότητες σε μια προσπάθεια να ανεβάσει το πολιτιστικό και ηθικό επίπεδο των συγχωριανών. Η συμβολή του στην επίλυση διαφορών και την αναβάθμιση των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των μελών της μικρής κοινωνίας, ήταν ουσιαστική. Μόνιμος δεξιός ψάλτης, πάντα δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη είτε οικονομική είτε ακόμα και ιατρική συνδρομή, αγωνίστηκε για τις ανάγκες της κοινότητας ως γραμματέας και σύμβουλος, παίρνοντας πρωτοβουλίες για την επίλυση κοινοτικών προβλημάτων. Έλαβε ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση και τιμήθηκε με σχετικό μετάλλιο. Δυστυχώς ο θάνατός του υπήρξε απροσδόκητα βίαιος και άδικος (5-8-1960) και τάραξε όχι μόνο τη μικρή κοινωνία του χωριού αλλά την ευρύτερη κοινωνία του Βάλτου. Με το γεγονός ασχολήθηκε όλος ο τύπος της χώρας με εγκωμιαστικά αφιερώματα, όπως το χρονογράφημα του Παύλου Παλαιολόγου στο «Βήμα» της εποχής κ.ά.
H εφημερίδα "Ελευθερία" την 22α Αυγ. 1960
έγραψε για τον Δάσκαλο
